Tęsknię…

Tęsknię. Za wędrówkami, swobodą, brakiem konieczności ciągłego podejmowania brzemiennych w skutkach decyzji.

Tęsknię. I moja tęsknota jeszcze trochę potrwa, nim wrócę na leśne ścieżki, niosąc wyłącznie ciężar plecaka. Teraz dźwigam dom.

Czas, w jakim jestem, nie sprzyja ani wyprawom, ani pisaniu.

Tak bywa.

A jednak jestem wdzięczna. Że tęsknie, więc jestem.