Oczekiwanie, znaczy być tu i teraz

Śnieg stopniał i odsłonił na mokradłach smętny krajobraz. Malowały go zeschłe trawy w sepiowym kolorze, czarne nagie drzewa, ołowiana toń wody, a to wszystko na szarym płótnie nieba. Ja zanurzyłam się w oczekiwanie.

Plan był prosty – tym razem więcej siedzenia i obserwacji, niż chodzenia. Poszłam na swoje ulubione mokradła, wybrałam niewielkie wzniesienie porośnięte wysoką trawą. Umieściłam się w niej wygodnie, wzięłam do ręki aparat i rozejrzałam dookoła.

Nie działo się nic.

Zupełnie nic.

Bezruch i cisza.

Przymknęłam oczy, by – odcinając się od bodźców wzrokowych – lepiej usłyszeć otoczenie. I rzeczywiście, po chwili doszedł do mnie odgłos popiskiwania gdzieś czegoś w trawie, szelest zeschniętych źdźbeł, a z oddali trzepot skrzydeł jakiegoś ptaka.

Siedziałam tak bez ruchu i z zamkniętymi oczami dłuższą chwilę, wyłapując coraz więcej odgłosów natury, i czułam, że jestem całą sobą tu i teraz. Oczekiwanie, to bycie tu i teraz – pomyślałam, a w zasadzie poczułam.

Z tego przyjemnego stanu poczucia bycia wybudził mnie nagle wyraźny odgłos. Dochodził z lasku, który miałam za plecami. Otworzyłam oczy i odwróciłam się odruchowo, ale niczego nie dostrzegłam. Sądząc po odgłosach, które zresztą wkrótce ucichły, chyba w reakcji na moje poruszenie, był to dzik.

I znowu nie działo się nic.

Zupełnie nic.

Bezruch i cisza.

Teraz zaczęłam się przyglądać trawom, a jednak nie trwały w całkowitym bezruchu. Choć stare i wyschnięte z gracją odpowiadały na ledwie wyczuwalne podmuchy wiatru, kołysząc się raz w jedną, raz w drugą stronę.

W jedną i w drugą, jedną i w drugą, niczym wahadło zegara.

Ale ten nie był mi potrzebny, czas nie miał znaczenia, zanurzyłam się w oczekiwanie i znowu byłam tu i teraz.

I nagle coś się zmieniło.

W jednej chwili.

W chaszczach zachrząkał dzik, na niebie, nie wiedzieć skąd, pojawiło się nagle stado ptaków, które z szumem zanurzyło się w trawy, w brzezinach zaczęły się przekrzykiwać dwie sójki, gdzieś zaszczekała sarna.

Byłam otoczona przez dźwięki. Siedziałam, jak zaczarowana, i tylko oczy wypatrywały, czy nie wyłoni się z tego dźwiękowego woalu jakieś zwierzę.

Ale nic takiego nie nastąpiło, a po kilku minutach znowu wszystko ucichło.

I nie działo się nic.

A jednak działo się wszystko.

We mnie.

I nadal się dzieje.

Oczekiwanie – to bycie tu i teraz, ze sobą, naturą, transcendencją. I nawet jeśli nie zobaczy się tego, na co się czeka, to nie jest to stracony czas.

To czas bez czasu, w którym niepotrzebne są zegary, by dzieliły go na godziny.

Dobrego i pełnego oczekiwania Ci życzę, mój Czytelniku, kimkolwiek jesteś.