Jesień, a mnie jest szkoda lata

Jesień, która właśnie się zaczęła, to moja ulubiona pora roku, a jednak szkoda mi lata. Przeminęło zbyt szybko i nie nasyciłam się letnimi wędrówkami. Oby jesień była w nie bogatsza.

Dziś jednak wędrówka była dość krótka, wyszłam zaledwie na kilka popołudniowych godzin. Najpierw odwiedziłam miejsca, w których byłam ostatnio w lutym, w łódzkich Łaskowicach, tam, gdzie Dobrzynka wpada do Neru. Wtedy nie widziałam dokładnie ujścia, dziś tak, bo poszłam od drugiej strony.

Gdy tak stałam pod mostem przy ujściu Dobrzynki do Neru, pomyślałam sobie, że dobrze jest wracać o różnych porach roku w te same okolice, by zobaczyć, jak się zmieniają. Dla mnie często wyglądają zupełnie inaczej. Może dlatego mi się nie nudzą takie powroty? Po kilku razach miejsce jest już jakby moje, oswojone, ale i tak potrafi mnie zaskoczyć.

Eh, gdyby tylko na te wędrówki – pierwsze i powrotne – było więcej czasu! No, ale jest go tyle, ile jest.

***

Potem odwiedziłam jeszcze moje ulubione miejsce okolicznych wypadów, czyli las porszewicki. Zdjęć z tego odcinka dzisiejszej wędrówki mam jednak niewiele, gdyż rozpadało się, a ja wciąż nie dorobiłam się osłony przeciwdeszczowej na obiektyw.

Choć deszcz utrudnia mi robienie zdjęć, to bardzo lubię taką pogodę jak dziś. Wycisza mnie, co po ostatnim tygodniu pracy jest mi bardzo potrzebne. Tym bardziej, że kolejny zapowiada się jeszcze bardziej nerwowy. Ale na razie o tym nie myślę.

***

Zajrzałam też w miejsce, gdzie bywają kruki, ale dziś było ich bardzo niewiele, raczej je słyszałam niż widziałam. Moją uwagę przyciągnęły więc dla odmiany pięknie żółte kwiaty topinamburu – pochmurność dnia zdecydowanie podkreślała ich słoneczność.

W drodze powrotnej zahaczyłam też o kolejne miejsce stałych wędrówek, czyli Ner przy G.O.Ś-u. Udało mi schwytać w oko obiektywu kąpiącą się pliszkę. To dziś jedyne sfocone przeze mnie zwierzątko.

Tak, wyraźnie już czuć, że jesień się rozgaszcza. Ścierniska zamieniają się w orne pola, przerzedza się listowie na drzewach, wysokie trawy brunatnieją, w powietrzu unosi się zapach wilgotnej ziemi, las spowija cisza.