Refleksje czasu zniszczenia. Sens świętości

Nic już nie będzie takie samo. Choć każda wichura przemija, to każda też zostawia ślad zniszczenia. Połamane i wyrwane z korzeniami drzewa już nie będą schronieniem dla ptaków, ich zniszczone gniazda nie dadzą już bezpieczeństwa pisklętom. Nowe idzie po trupach.

Czy od człowieka można wymagać świętości? Dziś, w Dniu Wszystkich Świętych, jest to jak najbardziej aktualne pytanie, jakże wzmocnione przez trudny czas ostatnich miesięcy i tygodni, w jakim przyszło nam żyć.

Ale to pytanie nie tylko jest aktualne, ale też niezwykle trudne, bo zarówno stanowi wyzwanie dla naszych ułomności, wad, przywar, słabości, byśmy je w sobie pokonywali, jak też rodzi bunt – po co w ogóle mam być świętym? Jaki jest w tym sens?

Pomyśl….

Tak, człowiek współczesny utracił sens dążenia do świętości, jako procesu hartowania ducha i cnót, a nawet więcej – dąży do swej pierwotnej, wyłącznie cielesnej postaci, w której posłuch mają przede wszystkim popędy i wolność od wszelkich społecznych, kulturowych i religijnych ograniczeń.

Jest w tym coś przerażającego, bo wręcz… nieludzkiego. Rozerwaniu ulegają międzypokoleniowe więzi, podcinane zostają wspólnotowe korzenie, zanegowaniu podlegają wszelkie autorytety i wartości.

Wszystko staje się chwilowe, jednorazowe, wymienialne i plastyczne pod wpływem manipulacji, a tym, co zaczyna łączyć jednostki najbardziej, to organiczna wręcz nienawiść do życia. Wbrew pozorom wszelkiego. życia. Bez wyjątku.

Nowe idzie po trupach.

Czy więc czas świętych przemija? Nie wiem, ale właśnie dlatego tym bardziej chcę pamiętać o nich póki jeszcze czas. Bo tak naprawdę, to oni przypominają właśnie o człowieczeństwie, które dziś – niestety – umiera.

Rok temu napisałam tekst: „Zadbaj o zdrowie, a święci będą mieli mnie pracy”. Było w nim radosne przesłanie. Dziś ze smutkiem spoglądam na to, co się dzieje, nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Jaki tekst powstanie za rok?