Z żywota leśnej gęstwiny

Leśna gęstwina. Plątanina gałęzi i liści krzyżujących się w nieładzie. Pozornym, gdyż każda gałąź i każdy listek biegnie wyznaczoną mu drogą. Jeśli światłolubny – zmierza ku słońcu. Gdy wręcz przeciwnie – chowa się za innymi w cieniu.

Gdy napotyka opór niemożliwy do sforsowania – ustępuje, ale nie tak zwyczajnie, biernie, ale zagina się, nagina, zakrzywia, byle tylko znaleźć miejsce dla siebie – nad, pod lub obok. Gdy jednak jest silniejszy – prze, nie bacząc na inne gałęzie i liście.

Każda gęstwina, choć wydaje się jedynie nierozróżnialnym chaosem, jest niepodobna do innych, jedyna w swoim rodzaju – i jako całość, i w każdej swej części.

Targana wiatrem, sieczona deszczem, palona słońcem, przygniatana śniegiem – wzmacnia się, drewnieje. Ale na każdą gęstwinę, wcześniej czy później, przychodzi też jej Czas. I ginie.

Najpierw co roku, jesienią, oddaje ziemi zwiędłe i już niepotrzebne liście, by użyźnić ją ich zmurszałymi ciałami. Przecież ziemia tyle z siebie dała gęstwinie, rachunki muszą się wyrównać.

A gdy Czas gęstwiny dopełni się do cna, ginie cała. Nie od razu, ginie powoli. Już nie pojawiają się wiosną nowe liście, gałęzie pozbawione odżywczych soków schną i kruszeją i już nie mają siły, by stawiać opór lub go pokonywać.

Leśna gęstwina. Zmartwiała, niezdolna do wydania nowych pędów, chyli się ku ziemi, aż wreszcie skończy swój żywot w proch obrócona.

Czy zostawi po sobie pamięć swojego istnienia?

Czy wspomni ją ptak, leśna zwierzyna, której dawała schronienie? Czy zapłacze za nią deszcz? Czy słońce wypali miejsce po niej, jakby chciało napisać: tu była leśna gęstwina? Czy wiatr będzie szumiał o niej pieśni?

Leśna gęstwina. Plątanina gałęzi i liści krzyżujących się w nieładzie szuka sensu swojego istnienia.