Prezenty. Wyczekiwana książka, ulubione perfumy, bilet na koncert ulubionego zespołu, a może niechciana piżama z flaneli, choć ciepła i praktyczna to jakże mało romantyczna, albo pięćdziesiąty piąty krawat do nudnej kolekcji krawatów lub jeszcze nudniejsze wełniane skarpety?
Po Wigilii, gdy w większości domów przychodzi czas na prezenty, wznosi się niejeden okrzyk radości i w powietrzu złowrogo zawisa niejedno milczące niezadowolenie.
Szczęściarzami są ci, którzy nie muszą tej radości udawać, bo pod choinkę dostali to, o czym marzyli lub bardziej przyziemnie – po prostu to, co chcieli. Choćby nawet to był drobiazg, ale ofiarowany od bliskiej osoby, która poświęciła trochę czasu na zastanowienie się, jaki sprawić podarunek – raduje. I dobrze, bo od tego są prezenty.
Inni, jako że są dobrze wychowani i nie lubią komuś sprawiać przykrości, też się „ucieszyli”, ale inaczej – ot tak, pokazując szeroki uśmiech, grzecznie dziękując i nic ponadto. Uznali, że prezent może i nie trafia w samo serce, czyli „nie powala”, ale przynajmniej dołączy do niesprawiających ani kłopotu, ani zwodu „przydasiów”.
Ale są też i tacy, u których uśmiech zapewne bardziej przypomniał grymas niezadowolenia niż radości, a przez niejedną głowę przemknęła myśl: znowu to samo!, prowadząc do zniechęcenia i kwaśniej miny na resztę świątecznego wieczoru. Ciekawe, czy poza dziećmi, które potrafią być w swych reakcjach szczere aż do bólu, znalazł się jakiś dorosły, który powiedział wprost – sorry, ale nie podoba mi się ten prezent? Nie sądzę.
Prezenty radosne
U mnie od kilku lat na szczęście prezenty pod choinkę okazują się strzałem w dziesiątkę. Skromne, bo tak się umawiamy, stanowią odczytanie oczekiwań, co jest tym milsze, że są zwykle niespodzianką. Dlaczego się udaje? Bo rozmawiając o przygotowaniach do świąt, wsłuchujemy się w to, co mówimy do siebie, wyłapując „podprogowy” przekaz, czegóż to byśmy chcieli i co ważne, czego na pewno nie chcemy.
Bo niechciany prezent nie tylko nie przynosi radości, ale jeszcze może ranić. Bo jeśli mąż daje żonie kolejny karnet na siłownię z przytykiem w głosie, że może wreszcie uda jej się w nowym roku schudnąć, to będąc już po wielu dniach gotowania i próbowania, po pierwszej części wieczerzy wigilijnej i mając perspektywę dwóch dni świąt, z pewnością obfitujących w pyszne jedzenie, na takie dictum męża nie zostaje żonie nic, tylko się „pochlastać”, a przynajmniej upić.
Dla niektórych jednak problem z prezentami bywa jeszcze inny – taki, że ich w ogóle nie otrzymują. Nikt o nich nie myśli, spędzają samotnie święta w domu lub nawet w szpitalu – bo wszyscy bliscy już odeszli, lub zostali przez nich porzuceni i zapomniani przez świat. Przy uświadomieniu sobie tego bezmiaru samotności tych ludzi, jakże banalne wydają nam się nasze fochy, że dostaliśmy nie to, nie takie, nie za tyle.
I jest jeszcze jeden problem. Są też „prezenty” okrutne, które pamięta się całe życie i wspomnienie o nich jest jak cierń w sercu. To takie podarunki, które mają być karą, a nawet zemstą. Kiedyś jeden z pacjentów opowiedział mi taką oto swoją historię.
Historia pana Bogdana – prezenty okrutne
Pan Bogdan, bo tak miał na imię, był najstarszy z trójki braci. Wychowywał się w małym miasteczku, w dość biednej rodzinie, ale na bieżące utrzymanie i przygotowanie świąt jakoś im starczało. Jego ojciec był magazynierem, a matka krawcową.
Chłopcy jak to chłopcy, psocili, i nie raz im się za to oberwało: a to ojciec wytargał za uszy, a to matka zdzieliła przez tyłek ścierką – mówił pan Bogdan – ale nie było w tym nic strasznego.
Tuż przed świętami Bożego Narodzenia, gdy pan Bogdan miał 12 lat, podczas jednej z zabaw najmłodszy z braci, ulubieniec rodziców, stłukł jakąś figurkę, która była dla ojca niezwykle ważna, i zrzucił całą winą na najstarszego Bogdana. Ten nie oponował, licząc, że ojciec po prostu wytarga go za ucho i będzie po sprawie. I srogo się rozczarował.
Gdy ojciec się dowiedział, spojrzał tylko na syna i wycedził słowa: jeszcze mnie popamiętasz. Zabrzmiało to złowrogo, ale po paru dniach poszło w niepamięć. Gdy nadeszła wyczekiwana Wigilia, wszyscy połamali się opłatkiem i usiedli do stołu, a po kolacji, jak zwykle, czekały na braci skromne paczki.
Chłopcy zaczęli je niecierpliwie rozpakowywać – były w nich słodycze, które można było kupić tylko w okresie przedświątecznym, jak kubańskie pomarańcze, najmłodszy dostał jeszcze drewniane autko, średni kredki.
I jakież było zaskoczenie, gdy swoją paczkę odpakował najstarszy syn – Bogdan. W jego pakunku nie było ani słodyczy, ani zabawek, nic z tych rzeczy, tylko… dwa kamienie. Tego momentu pan Bogdan nie zapomniał nigdy, tak jak na zawsze zapamiętał twarz ojca – ten grymas satysfakcji, że udało się dopiec synowi i grobowe milczenie matki. Po tym wydarzeniu już nigdy w domu nie było tak samo, i – jak to określił mój pacjent – jego serce w stosunku do rodziców w ten jeden wieczór skamieniało.
W tej całej historii jednak najtragiczniejsze jest to, że nawet jako dorosły człowiek pan Bogdan nigdy swoim rodzicom nie wybaczył i ten brak przebaczenia ciążył mu na sercu – jak kamień.
Dbajmy więc o to, co dajemy bliskim w prezencie. Bo w każdym z nich dajemy też cząstkę siebie – oby tę lepszą.
Czas na prezenty!
Jeśli poszukujesz prezentu dla kogoś bliskiego lub dla siebie, to zapraszam Cię do zakupu mojej książki pt. CHIMERA, zbioru opowiadań, w których nic nie jest tym, czym się wydaje. Daj się zaskoczyć!
