Gdy wczoraj, spacerując wokół stawów w Arturówku, patrzyłam w kojąco zielone, ale zarazem pomarszczone od muśnięcia wiatru lustro wody, w którym odbicia tego, co dookoła, stają się niewyraźne i zmienne, pomyślałam, że obecnie moje życie bardzo je przypomina.
Jest w nim nadzieja, ale też niepokój, jest chęć zmiany i wypłynięcia na inne wody, ale też pragnienie stabilizacji na bezpiecznym brzegu, jest zaciekawienie tym, co za horyzontem, ale też obawa, czy kierunek jest właściwy. I jest tak dlatego, gdyż jestem pomiędzy. Pomiędzy tym, co dotychczas było moim życiem, a tym, co nim będzie.
Jestem pomiędzy nie tylko metaforycznie, ale i dosłownie – zmieniam miejsce zamieszkania. Wiem, skąd się wkrótce wyprowadzam, ale nie wiem jeszcze dokąd, bo wciąż zadaję sobie pytanie – gdzie jest moje miejsce? Tak, to może wydawać się dziwne, bo niedawno skończyłam 56 lat i w tym wieku powinnam już to wiedzieć. Ale to nie jedyna „dziwność”, która jest teraz moim udziałem.
Być może jeszcze dziwniejsze jest to, że z dotychczasowego miejsca zabieram tylko książki, pamiątki, kilka ciuchów, sprzęt fotograficzny i wędrówkowy, ulubiony koc, łóżko, fotel, stolik i może jeszcze kilka bardzo osobistych drobiazgów. Cała reszta, która dotychczas tworzyła moje otoczenie, idzie na sprzedaż lub rozdanie.
To nie jest pierwszy raz. Już raz tak zrobiłam – 28 lat temu. Opuściłam przez lata oswojone miejsce, by ruszyć w nowe, obce i znowu je oswoić. Dziś też opuszczam to, co oswojone.
Patrząc tak wczoraj w lustro wody, wypominałam tamten czas i rozmyślałam nad tym, co teraz się we mnie dzieje – ani wtedy nie była, ani dziś nie jest to zwykła i tylko przeprowadzka. Jestem w drodze pomiędzy jednym a innym miejscem, pomiędzy jednym a innym życiem – choć wciąż ta sama, to jednak inna.
Jeszcze nigdy bycie wędrowcem nie było dla mnie tak głębokim metafizycznie doświadczeniem jak teraz.
