Dziś było niewiele lasu, w zamian za to bardziej otwarte przestrzenie. Oto jak prezentuje się zespół przyrodniczo-krajobrazowy międzyrzecza Neru i Dobrzynki, czyli miejsce, gdzie Dobrzynka wpada do Neru, a mianowicie w okolicy łódzkich Łaskowic.
By tam dotrzeć, można iść od stacji Łódź Retkinia wzdłuż torów kolejowych (momentami trochę krzaczaste, ale generalnie spoko 😉), minąć uroczysko Lublinek, bo mając z jeden strony tiry, z drugiej fragmenty lasu i zabudowania, dojść do stacji Lublinek (ja tak zrobiłam).
Można też po prostu pojechać autobusem linii 68 i wysiąść na przystanku przy moście na Nerze w okolicach Łaskowic, a potem iść „w pola” w stronę Pabianic.
Tereny te, dość płaskie, a mimo to w jakiś zwyczajny sposób urokliwe, szczególnie pięknie wyglądają wiosną i jesienią, ale dla mnie każda pora roku jest na swój sposób piękna.
Zaletą tego miejsca jest to, że Ner i Dobrzynka są tu nieuregulowane, czyli w naturalny sposób meandrują, co nadaje im trochę dziki charakter. Przy moście, o którym wcześniej wspomniałam, znajdują się też ruiny starego młyna, ale o nim i walorach historyczno-przyrodniczych tego miejsca więcej napiszę w innym poście.
A, i jeszcze Wam coś zdradzę, wkrótce odbędę wędrówkę doliną Dobrzynki. Nie jest to zbyt długa rzeczka, bo ma ok. 25 kilometrów, ale, gdy zaczełam szukać czegoś na jej temat źródłach historycznych, trafiłam na kilka ciekawych opowieści.
Ps. Czy zauważyliście, że coraz więcej piszę o wędrówkach po okolicy, w której mieszkam? Nie bez powodu. Łódzkie uchodzi często za nieatrakcyjny turystycznie region, też tak do niedawna myślałam, ale teraz, gdy wędruję i pogłębiam wiedzę na temat miejsc, do których docieram, jestem coraz częściej zaskoczona tym, co jest. I to jest dobre. Bo cudze chwalicie, swego nie znacie, sami nie wiecie, co posiadacie. A ja chcę tę sentencje odczarować.
