Świat się zatrzymał. Czas na poszukiwanie: dokąd?

Sfrustrowana codziennym pośpiechem jeszcze niedawno marzyłam: ach, niech świat zatrzyma się choć na chwilę, bym mogła go dogonić! I marzenia się spełniają. Świat się zatrzymał, choć nie tak, jak bym chciała.

Zupełnie nie tak. Bo świat nie tylko się zatrzymał, ale wywraca się i rozpada.

A jednak dziś już jestem spokojna. Nie czuję lęku, jak jeszcze kilka dni temu, choć może powinnam, gdyż wieści z Italii, Hiszpanii czy USA o rozmiarach epidemii i tempie jej szerzenia się całkowicie takowy by uzasadniały.

Wciąż rosnące liczby zachorowań i zgonów dla wielu są znakiem nachodzącej apokalipsy, jeśli nie w wymiarze teologicznym, to na pewno zdrowotnym. Wielu żywi przekonanie, że czeka nas to samo w Polsce, a są też tacy, którzy twierdzą, że u nas będzie jeszcze gorzej.

Jak faktycznie będzie, nie wiem, choć moja wiedza medyczna i pewna intuicja (nazywam tak nieuświadomioną wiedzę) podpowiada mi, że tak źle, jak wieszczą niektórzy, u nas jednak nie będzie. I obym się nie myliła.

Jestem więc spokojna, ale nie jest to spokój wynikający z niedoceniania zagrożenia, czy braku refleksji nad sytuacją.

Jest to spokój, jaki się pojawia w człowieku, który przez lata czuje, że COŚ się musi wydarzyć, bo świat zmierza donikąd, ale nie potrafi tego ani dokładnie nazwać, ani się tego pozbyć. I to COŚ tkwi w nim jak zadra, chodzi za nim jak cień.

I nagle to COŚ, co zaprzątało mu głowę, nachodziło w snach, domagało się ujęcia w poetyckie metafory, ale wciąż było nieuchwytne, ziszcza się. Materializuje i daje się nazwać. Epidemia. Ulga, bo to przecież konkretne zagrożenie, a nie tylko tlące się gdzieś w zakamarkach umysłu „oczekiwanie na COŚ strasznego”.

Spokój ten byłby jednak nic nie wart, a wręcz byłby głupotą, gdyby nie angażował w potrzebne działania, by minimalizować skutki epidemii. Te podejmuję zarówno jako członek wspólnoty, dostosowując się do powszechnych zaleceń, jak i zawodowo, jako lekarz, wykonując najlepiej, jak potrafię, swoje zadania w poradni.

Ale spokój ten byłby nic nie wart, gdyby nie prowokował też do przemyśleń nad sensem drogi, którą w życiu zmierzam, dokonywanych przeze mnie wyborów, planów i marzeń.

Tak, marzyłam przecież, by świat się zatrzymał. I co? I ja, zamiast go dogonić, zatrzymałam się wraz z nim. Tu i teraz doświadczam ograniczeń, a moje tak ambitne, acz wobec nieszczęścia, jakie dotyka wielu ludzi, bardzo trywialne plany, np. wielkich podróży tu i tam, oddalają się w bliżej nieokreśloną przyszłość.

No cóż, dotychczas wielki i gwarny świat skurczył mi się zaledwie do drogi do poradni, wyjścia do osiedlowego sklepiku i opustoszałego kościoła, do wyciszonych ulic i spaceru do pobliskiego lasu. Na jak długo? Nie wiem. I czy znów się poszerzy do dotychczasowych rozmiarów? Też nie wiem.

A jednak zadziało się też coś dziwnego. Ten, tak dziś obkurczony, świat, który różnymi możliwościami i pokusami mniej czy bardziej wypełniał mnie, pociągał na różne sposoby, zajmował uwagę, teraz odpuścił i zwolnił we mnie przestrzeń.

Czasem odczuwam ją jako pustkę, w której nie ma nic – żadnej myśli, żadnych poruszeń serca, dosłownie nic, czego można by się chwycić.

Czasem natomiast jako otchłań – w dole ciemność, w górze jakby za mleczną szybą migotliwe światło, a dookoła gęsta cisza wody, ja w niej zawieszona, dryfuję, bez celu.

A czasem znów przybiera postać niekończącej się rozległej skalnej wyżyny, z której nie widać nic, poza horyzontem, więc w którą stronę pójść, nie wiadomo.

Niezwykła to przestrzeń uwolniła się we mnie. Na razie daję jej istnieć takiej, jaką jest, bo ona dała mi czas, by poszukać odpowiedzi na pytanie: DOKĄD IDĘ?