Biało, mroźno, słonecznie, czyli powrót zimy, która zachwyca.
Jak dla mnie, taka wersja zimy, jak na poniższych zdjęciach, mogłaby trwać kilka tygodni. Dodałabym jeszcze tylko do tego więcej śniegu, takiego puszystego, który otula wszystko niczym puchową kołderką.
Takie zimy, jak z obrazka, pamiętam z dzieciństwa, czyli mniej więcej sprzed pół wieku. Ależ to wówczas bywało śniegu!
Czasem było go tak dużo, że… zapadały się dachy stodół na wsi. Taka historia przydarzyła się moim Dziadkom. A było to tak.
To był właśnie luty, akurat byłam na feriach u Dziadków. Śniegu było co niemiara. Siedziałam sobie w kuchni, a babcia gotowała obiad. Wtem rozległ się jakiś łoskot. Nie zwróciłyśmy jednak na to jakoś specjalnej uwagi.
Koło południa przyszedł bodajże listonosz albo ktoś ze wsi, już dokładnie nie pamiętam, i tak mówi do mojej Babci:
– Jakubcycko, toż to stodoła ci się zawaliła!
– Co też wymyślacie? – odparła Babcia, gdyż w pierwszej chwili nie zrozumiała, o co temu człowiekowi chodzi.
– No jak to co! Patrzcie! – Gość wyciągnął rękę przed siebie, wskazując na okno, z którego było widać starą stodołę.
– Olaboga! – krzyknęła Babcia, łapiąc się za głowę. – Kostek! Kostek! Patrz, stodoła nam się zwaliła! – Babcia, wołając na mojego Dziadka, wybiegła tak na dwór.
Ja stałam i patrzyłam na wielkie zapadlisko po środku dachu, które wyglądała jak dolina między pagórkami. A ten poszum to był właśnie moment, kiedy pod ciężarem śniegu załamał się dach w części nad klepiskiem.
Na szczęście nic się wówczas nikomu nie stało, a już na wiosnę stodoła została odbudowana.
Takie to więc były kiedyś zimy. Czy jeszcze takie będą? A na razie zachwycam się tym skromnym jo skromnym, ale zawsze, powrotem zimy.
Zima potrafi być piękna, jak ta na fotkach. Ale ja wolę lato, pozdrawiam
Ja, odkąd wędruję, lubię każdą porę roku. No, może za wyjątkiem szczególnie upalnego lata 😁