I babiego lata wpleść miękkość i srebro, i złoto

Lato nie powiedziało jeszcze ostatniego słowa, choć głos jego coraz cichszy, a łąki już nie te. Brązowieją intensywne do niedawna żółcie, szarzeją soczyste zielenie, blakną błękity, za to na ugorach ścielą się odcieniami fioletu wrzosy.

Ostatnie koniki polne próbują jeszcze ratować sytuację i skaczą wśród drewniejących łodyg trwa, by nadać łące pozory letniego życia. Towarzyszą im nieliczne już motyle, wygrzewające chętnie swe skrzydła, niczym stare kości, w łagodniejącym słońcu.

I tylko pająki są w swoim żywiole. Snują swe złotawo-srebrne nici – to tu, to tam – jakby chciały posiąść cały świat we władanie.

Wrzesień w pełni.

Czuję już całą sobą moją ukochaną jesień, choć przyznam, że ten rok obrodził w nową miłość – zakochałam się też w lecie i żal mi, że dobiega końca. I już za nim tęsknię.

By nasycić się jego odchodzącym obrazem, jeszcze go dotknąć, poczuć, chłonąć choćby resztki, wybrałam się wczoraj na pobliską łąką.

Jest piękna, dzika, nietknięta ludzką ręką, żyje swoim rytmem i jest jak zwierciadło, w którym odbija się cudowna zmienność pór roku.

Cudowna, bo choć lato odchodzi (a jeszcze niedawno był upał), umiera, a rodzi się jesień, którą zastąpi zima, to jednak na wiosnę znów wszystko wróci do pełni życia, a potem znów będzie lato. Tylko ja będę już o rok starsza i więcej wiosen i lat będę miała na karku.

Przemijanie i odradzanie się przyrody.

Przemijanie człowieka.

Oto natura istnienia. Oto metafizyka życia.

I oto jego poetyka, więc przemijanie oswajam słowem i obrazem. Dziś takim oto wierszem i zdjęciami.

(„Wieczorne pisanie”, z tomiku wierszy „Przemiany” Bogumiły Kempińskiej-Mirosławskiej)

A Ty, jak oswajasz przemijanie?

Podglądanie wrześniowej łąki, czyli oswajanie przemijania