Walizka. Zanim nastanie ciemność

Z nowym rokiem, nowym krokiem. Coś się kończy, coś zaczyna, nowe otwarcie, postanowienia, plany, marzenia, nadzieja na zmianę, lepszą zmianę (tylko proszę, bez politycznych kojarzeń). A tu, w kącie, stoi walizka. Szykuje się podróż? A może ktoś przyjechał?

Nie. To Twój, mój, nasz człowieczy bagaż. Na co dzień nawet go nie dostrzegamy. Ot, stoi sobie walizka i czeka. Czeka cierpliwie, aż coś się stanie. A gdy się stanie…

…i o tym właśnie jest wiersz pt. Walizka z mojego tomiku wierszy pt. „Życie niedokończone„.

Walizka

Walizka stała,

gdzieś w kącie,

już tyle lat,

zapomniana,

nie chciana,

a w niej zamknięty

dawny świat.

Walizka stała,

ktoś podniósł wieko

drżącymi rękoma

i zajrzał do wspomnień

zdziwiony wielce,

że tyle ich było,

a teraz nic więcej.

Stosiki listów

przerzucił naprędce

i myślą ulotną

przeszłość podsumował –

– niejedno życie,

by wystarczyło, aby obdarzyć

niejedno serce,

a on nikomu nic nie podarował.

Z nowym rokiem, nowym krokiem. Nie odkładaj na potem podarowania komuś uśmiechu, dobrego słowa, wspierającego milczenia, gdy słowa nie są w stanie nic wyrazić, czasu, uwagi, pomocnej dłoni, miłości, tej zwyczajnej, codziennej. Twoja walizka, choć pełna wspomnień, niech nie będzie pusta. Napełnij ją, zanim nastanie ciemność.

A moja walizka? Ja w tym roku chcę także zadbać o swoją.

Do siego roku!