Ławka – miłość czy samotność? (Literackie Poniedziałki)

Z czym kojarzy Ci się ławka w parku? Czy spełnia tylko funkcję praktyczną, czy także emocjonalną?

No bo przecież te wyryte na niej inicjały ze słowem „kocham” lub „love” albo z sercem, może już nie teraz, ale kiedyś, w czasach mojej młodości, było to powszechne.

Dziś jednak dla mnie ławka to czekanie, odpoczynek podczas męczącej drogi i… samotność.

Taki wymiar ma pusta ławka, jakby to ona sama była samotna i czekała na swojego człowieka, który na niej przysiądzie, jak i taka, gdy siedzi na niej ktoś starszy, z utkwionym gdzieś w dali wzrokiem.

Ławka może mieć też wymiar poetycki. I dziś, w ramach cyklu LITERACKIE PONIEDZIAŁKI, publikuję dwa wiersze z tomiku TO TYLKO CHWILE.

Ostatnia rozmowa kochanków

Gdzieś w parku.

Ona:

Kochając się z tobą, byłam jak droga, którą przemierzałeś z zamkniętymi oczami, bo jakże znane ci wszystkie zakręty i rozstaje.

Aż zalała nas powódź wciąż tego samego i po drodze ani śladu.

On:

Kochając się z tobą, byłem jak ślepy wędrowiec idący po omacku wśród pagórków i dolin.

Szukałem więc twoich dłoni niczym drogowskazów i słów – głosu przewodnika. Milczałaś.

Aż zgubiła nas nierozwiązana cisza.

Ona:

/cisza/

On:

Moja droga, może kiedyś odnajdziemy się jeszcze po śladach.

Ona:

Mój wędrowcze, spójrz na słowo „kocham” wyryte na ławce. Jest bez inicjałów.

On i ona:

/cisza/

I każde poszło swoją drogą.

Zaproszenie

Usiądź, proszę,

na ławce mego losu jest jeszcze wolne miejsce,

i patrz:

Tam zboczem wchodzą – a może schodzą? – zastępy drzew i liście – w zieleniach, złocie i czerwieniach – ślą.

– a może listy?

Konary ubrane w zbielałą na krawędziach czerń rozdrapują niebo.

To jakże blisko dziś wydaje się być ziemi, za której piersiami gór i wygasłym brzuchem wulkanu słońce znika.

Lecz ja jestem. Myślą. Słowem.

Wydrapanym na ławce inicjałem.

Który motyw ławki jest Ci bliższy? Miłość czy samotność? A może jedno nie wyklucza drugiego?